Ne Güzel Cahildik

Ne güzel cahildik,

Televizyon yoktu.

Gazete de her zaman olmazdı. 

Öyle güzel cahildik ki, keyfimiz bozulmazdı hiç!

Dışarıda kar... 

Ama kuzine içten içe öyle yanıyor ki. 

Kuzinenin üzerinde demir maşa...

Maşanın üzerinde de ekmek dilimleri. 

Aydınlık bir kış sabahı ve kızarmış ekmek kokusu...

Sucuk lükstü. Yumurta lezzetli.

Ekmek her zaman ekmek gibi...

Bir kez olsun kümesten yumurta almamış, bir

kez olsun o kızarmış ekmeğin kokusunu

duymamış ve fakat alışveriş merkezlerinin

restoran katlarında boğucu bir gürültü ve

havasızlık içinde hamburger keyfine fit olmuş

çocuklar ve gençler için ben ne kadar

yaşlıyım...

Dışarıda kar... İçeride kanaat... İçeride

huzur... Televizyon yoktu. 

Gazete de her zaman olmazdı. 

Öyle güzel cahildik ki,

keyfimiz bozulmazdı hiç!

Portakal kabuklarını sobanın üzerine dizer,

kokusuna râm olurduk. Kestane közlemek

büsbütün bir gecenin akıllara seza

mutluluğuydu.

Sonra illa ki, büyüklerin anlattığı hikâyeler,

hatıralar... Birçoğu arızalı ve tedaviye muhtaç

beyinlerden çıkma dizilerin ve filmlerin açtığı

hasarlar yerine, geniş ve besleyici bir masal

dünyası...

Lezzet bir tarafa, kokuya da hasret

kalacağımız kimin aklına gelirdi? 

Ekmeklerimiz el değerek üretilirdi, sağlıklıydı, lezzetliydi ve

mis gibi kokardı. 

Çay da kokardı... 

Domates de... 

Bütün bu nefasete, küçücük bir bakkal

dükkânının zenginliği yetiyordu.

Dışarıda kar... İçeride huzur... 

Zam endişesi,

doğal gazın kesilme korkusu, yolda kalma

telaşı, rejim tehlikesi... 

Kimin umurunda...

Ne güzel cahildik. 

Mutluluğun resmini çiziyorduk.